Τηλεόραση (2001)

Οι επικριτές της τηλεόρασης την κατηγορούν για την έλλειψη αντικειμενικότητας των ειδήσεων της, για το ότι διαμορφώνει αντιλήψεις σύμφωνα με τα συμφέροντα αυτόν που την ελέγχουν, για τα «κακής ποιότητας» προγράμματα της κτλ.

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με τρεις τηλεοράσεις, μονίμως ανοιχτές και οι τρεις. Παρόλα αυτά υπήρχε μια σχετική «λογοκρισία ποιότητας». Με γοήτευαν οι περιπέτειες ανθρώπων που, καμιά φορά, δεν συνέβησαν παρά μόνο στον χώρο της φαντασίας. Και καθώς έβλεπα γινόμουν κι εγώ ήρωας, πειρατής, διάσημος συγγραφέας, γοητευτική γυναίκα... Ζούσα τα όνειρα μου – η πραγματοποίηση των οποίων φαινόταν πολύ μακριά, λόγο ηλικίας – μέσα από την τηλεόραση.

Σιγά σιγά έμαθα κάθε μου συναίσθημα, κάθε μου θέλω, να το «εκτονώνω» ζώντας τη ζωή κάποιου άλλου. Ο κόσμος ένιωθα πως ήταν όλος δικός μου.

Σε αντίθεση με τι πιστεύεται από τους περισσότερους η τηλεόραση μας έδενε σαν οικογένεια, που αλλιώς δεν θα είχαμε πολλά κοινά σημεία. Μέσα σε λίγα λεπτά και χωρίς καμιά δυσκολία βρισκόμασταν όλοι στον «ίδιο κόσμο», έχοντας κοινές ανησυχίες – έστω κι αν όλα αυτά δεν ήταν παρά ένα παραμύθι – κοινό θέμα συζήτησης, που μας αποδείκνυε ότι τελικά μπορούμε να συζητήσουμε και μας άνοιγε το πεδίο για περαιτέρω επικοινωνία.

Δεν θεωρούσα καθόλου, ούτε τότε ούτε και τώρα, ότι οι ταινίες είναι εκτός πραγματικότητας» μια κι όλα αυτά διαδραματίσθηκαν, έστω στο μυαλό του δημιουργού τους, άρα ήταν κατά κάποιο τρόπο αλήθεια.

Και τα χρόνια πέρασαν, σε έναν καναπέ. Και ήρθε η ώρα να ζήσω τη δική μου ταινία. Κι έπρεπε να σηκωθώ, να «βγω έξω», εκεί που δεν υπάρχουν σενάρια και σκηνοθέτες, εκεί που δεν υπάρχουν τηλεχειριστήρια, διαλείμματα για διαφημίσεις.

Και κάθε τι που ζούσα τα ‘χα ήδη βαρεθεί. Και κάθε τι που ζούσα σήμαινε κόπο, προσπάθεια, και τα αποτελέσματα δεν φαινόταν μέσα σε δυο ώρες. Κι όσο κι αν ήθελα δεν μπορούσα να προχωρήσω τίποτα στο fast forward. Είχα συσσωρεύσει τόση πολύ ενέργεια που μπλόκαρα.

Ήταν για μένα ένα ναρκωτικό, η τηλεόραση, με πήγαινε σε άλλους κόσμους κι ύστερα με γυρνούσε πίσω, ακόμα πιο «μπλοκαρισμένη».

Εθίσθηκα.

Μπορεί η τηλεόραση να μην με είχε αποξενώσει από τους γύρω μου, μα με είχε αποξενώσει από τον εαυτό μου, την δική μου πραγματικότητα, τη δική μου δύναμη, τους δικούς μου ρυθμούς. Είχα μάθει να είμαι παρατηρητής, μόνο, ένα φάντασμα. Πάθαινα αγοραφοβία όχι επειδή «πνιγόμουν» από τον πολύ κόσμο, μα επειδή δεν μπορούσα να του κρύψω την ύπαρξη μου.

Προσπαθώ ακόμα να αποτοξινωθώ, αν και καμιά φορά δεν είμαι σίγουρη αν το θέλω. Πάντως θέλω την ενεργητικότητα που αρμόζει στην ηλικία μου. Θέλω να ζήσω το δικό μου έργο, κι ας είναι δύσκολο, ας διαρκεί περισσότερο, ας χρειάζεται προσπάθεια.