Goths (2001)

 Η ανάγκη να νιώσει κανείς ζωντανός, να νιώσει κάτι!

Γνωρίζω όλο και περισσότερους ανθρώπους που για να «σιγουρευτούν ότι ζουν ακόμα» καταφεύγουν στα μαχαίρια, τους σπασμένους καθρέφτες, όλων των ειδών τα αιχμηρά αντικείμενα, χωρίς να θέλουν ή τουλάχιστον να προσπαθούν να αυτοκτονήσουν. Ένα παιχνίδι με τον πόνο και τον θάνατο ως ύστατη προσπάθεια να ζήσουν!

Στην Ελλάδα δεν είναι γνωστό – αν και θα εκπλαγείτε από το πόσο συνηθισμένο είναι στους εφήβους – παρά μόνο από κάποιες ταινίες και κάποιες συνεντεύξεις διασήμων του εξωτερικού.

Είναι παιδιά που μεγάλωσαν μέσα στον πόνο, και όπως λένε οι ψυχολόγοι οι άνθρωποι νιώθουν καλά στο συναίσθημα το οποίο τους είναι πιο οικείο και αυτό αναζητούν. Άλλοι πάλι που προσπαθούν να βγουν από τη «νιρβάνα» της εποχής μας, αν και δεν είμαι σίγουρη ότι είναι μόνο σημερινό φαινόμενο. Συνήθως πάντως δεν έχουν κοινωνικά ή εμφανή ψυχολογικά προβλήματα, περισσότερο από τον υπόλοιπο «φυσιολογικό» κόσμο.

Όπως και να ‘χει όλοι δίνουν την ίδια απάντηση όταν ερωτηθούν. Με αυτόν τον τρόπο ... «Νιώθουν»!

Και οι περισσότεροι άρχισαν μόνοι τους, χωρίς καν να ξέρουν ότι υπάρχουν κι άλλοι που αισθάνονται έτσι, που αντιδρούν έτσι.

Λες και είναι ένστικτο. Το ένστικτο του θανάτου (που σκοπός του είναι η επιβίωση!) της μελαγχολίας.

Οι πιο πολλοί προσπαθούν να ξεφύγουν από τη μελαγχολία τους, λίγοι είναι όμως αυτοί που μπορούν να παραδεχτούν, ή να ισχυρισθούν, ότι δεν υπάρχει. Και μέσα από τις ψεύτικες «φιλικές» σχέσεις, (χαζό-)χαρούμενη μουσική κτλ, βυθίζονται όλο και περισσότερο σ’ αυτήν.

Στην πραγματικότητα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να την αποφεύγει κανείς. Υπάρχει μια Αλήθεια, τρυφερότητα στην μελαγχολία, ένα απόθεμα αγάπης. Στις αναμνήσεις των ηλικιωμένων, τα όνειρα των παιδιών που μοιάζουν ανεκπλήρωτα, στην τέχνη...

Στην Αμερική υπάρχουν κέντρα αποτοξίνωσης για να απαλλαγούν από τα μαχαίρια τους (όχι από τη θλίψη τους).

Παντού υπάρχουν κοινωνίες που σοκάρονται και που προσπαθούν να βάλουν όλους τους ανθρώπους σε ένα «χώρο», «κοινωνικώς αποδεκτό» και που καθόλου δεν σέβονται τον «προσωπικό χώρο» του καθενός, τις προσωπικές του ανάγκες.

Έτσι δημιουργούνται ψυχικές διαταραχές και άλλα προβλήματα. Με την άρνηση και όχι με την αποδοχή των συναισθημάτων μας.

Σίγουρα δεν είναι «φυσιολογικό» να προκαλεί κανείς πληγές και σημάδια στο σώμα του. Μα τι είναι φυσιολογικό; Τι πιο φυσιολογικό από την πραγματικότητα, την προσωπική πραγματικότητα.

Όλοι αυτοί λοιπών, απλώς αποδέχονται τη θλίψη τους. Μαθαίνουν να ζουν μ’ αυτήν, μαθαίνουν να την αγαπούν (!) και να την εκφράζουν με τη μουσική που ακούν, που δημιουργούν, το ντύσιμό τους και μερικοί με τα σπαθιά και τους σουγιάδες τους!!

Και είναι αρκετοί, πολλοί, είναι αυτοί που ονομάζονται Goths. Για να γίνεις Goth δεν χρειάζεται να σε μυήσει κανείς, δεν χρειάζεται καν αν γνωρίζεις ότι υπάρχουν. Στην πραγματικότητα δεν γίνεσαι, είσαι. Και απλώς τα αποδέχεσαι.

Δεν θα μπορούσαμε βέβαια να ονομάσουμε όλους τους μελαγχολικούς Goths, μόνο αυτούς που αποδέχονται τη μελαγχολία τους.

Τον περασμένο αιώνα γεννήθηκαν πολλά κινήματα κυρίως μουσικά, το καθένα με τη δική του φιλοσοφία. Τα περισσότερα όμως καλούν τους οπαδούς τους σε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής σύμφωνο με αυτήν. Τους καλούν να «γίνουν» όχι να «είναι».

Για τον καθένα είναι μια πρόκληση η Επιλογή.

Διαλέγει να ακολουθήσει ή να δημιουργήσει; Να αρκεστεί στην τυποποίηση που προστάζει ο όχλος ή στην συνειδητή αποδοχή του εαυτού του με ότι αυτό συνεπάγεται;