Lexi-Crisis goes to the Theatre

 Lexi-crises: Neurodiversity

Script by Lotous Michalopoulou

 

 

Characters:

Neurotypical

ADHD

Autism

Fighting for a medical appointment

Dear future historian,

I am, as I’m writing this, number 18th in the medical centre's phone queue. I'm waiting 45 min already. I was number 30 in the queue when this call started.

Let me introduce you to the story:

Finally today is the day

 Dear future historian,

I know I have been missing for months, but we both know that (time gaps in the past) for you is not even a thing; at least not a thing that has time separating my last post from this one. For you it's just a turn of the page, or a keep-scrolling kind of thing.

The distance to walk between the Parthenon marvels and the Benin bronzes in the British Museum. (Are these still there? A topic for another day, maybe).

Back to us. Is there a 'we', my dear future historian?

Am I just imagining a relationship, a dialogue, between us, all these years? Or am I facilitating (creating actually) a Parasocial relationship, * in which our time distance makes the possibility of our relationship ever becoming a two-way one impossible? And, if that is the case, is that OK, or not?

Το «Γαλάζιο Πουλί» του Μαίτερλινκ (2005)

Το «Γαλάζιο Πουλί» του Μαίτερλινκ είναι ένα ταξίδι για την αναζήτηση της ευτυχίας.

Ο συγγραφέας σ’ αυτό το έργο του κρύβει πολύ έντεχνα τον πεσιμισμό του, που στα προηγούμενα του έργα είναι απροκάλυπτος. Έτσι το πιο αισιόδοξο δημιούργημα του Μαίτερλινκ καταλήγει στο συμπέρασμα πως η ευτυχία είναι άπιαστη, ή τουλάχιστον εφήμερη. Δεν είναι παρά αναζήτηση μιας Χίμαιρας, που καταλήγει πάντα σ’ ένα όνειρο που σβήνει το πρωί, σαν το πουλί που χάνει το χρώμα του μόλις μπει στο κλουβί.