Καλοκαίρι 2007 στον Αρμενιστή. Εγώ δουλεύω στο market του camping. Έχω ρεπό και σε λίγο θα πάμε στην παραλία.
Η αδελφή μου μπαίνει μέσα στο market με τον μικρό της ενώ εγώ, επειδή έχω πάρει αρκετή δόση “market” για την υπόλοιπη ζωή μου, περιμένω με τα πράγματα απ’ έξω. Ο ήλιος καίει και το βάρος μου φαίνεται όλο και μεγαλύτερο. Μέσα στην «προίκα» του μικρού είναι και μια τεράστια, φουσκωτή όρκα, που δεν κάνει ν’ ακουμπήσει κάτω γιατί θα τρυπήσει. Κόσμος μπαίνει και βγαίνει, μα η δικοί μου πουθενά. Αρχίζω να πιστεύω ότι θα προτιμούσα να δουλεύω σήμερα! Η όρκα γλιστράει καθώς η απελπισία μου μεγαλώνει.
"Δεν θα την παλέψω και θα μου πέσει το φουσκοτό και θα φρικάρει ο μικρός και..."
Τότε θυμάμαι το «κόλπο» που είχα βρει όταν ήμουν παιδάκι για να περνάν οι ατέλειωτες ώρες των διάφορων σεμιναρίων που με έσερνε η μαμά μου γιατί δεν είχε σε ποιόν να μ’ αφήσει.
"Κι ας μείνω για πάντα εδώ." Είπα στον εαυτό μου. "Αφού νοιώθω πως ο χρόνος σταμάτησε ίσως να έχω δίκιο και το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να το πάρω απόφαση κι αντί να περιμένω να τελειώσει… να κάνω ότι μπορώ για να αντέξω την κατάσταση ως έχει. Ή ακόμα ίσως και να μπορέσω να την βελτιώσω."
Σταμάτησα να παρακολουθώ με αγωνία ποιος βγαίνει από το μαγαζί και άρχισα να σιγοτραγουδάω. Σιγά σιγά το κορμί μου άρχισε να λικνίζεται στο ρυθμό και ξαφνικά κατάλαβα ότι η προσοχή μου είχε φύγει τελείως από το βάρος, το οποίο και καλά πριν λίγο φαινότανε αφόρητο.
Για μια στιγμή ντράπηκα που χόρευα μόνη μου μπροστά σε τόσο κόσμο, και τότε όλο το βάρος επανήλθε απότομα, λίγο πιο αβάσταχτο από πριν. Πρόσεξα όμως ότι κανείς δεν με κοιτούσε. Όλοι ήταν πολύ βιαστικοί να ψωνίσουν και να κατέβουν στην παραλία. Έμοιαζε να μην με βλέπουν καν, λες και ήμουν αόρατη.
Αυτή η αίσθηση της αορατότητας μου έδωσε μια αίσθηση ασφάλειας και συγκεντρώθηκα ξανά στο χορό μου. Το βάρος εξαφανίστηκε πάλι στο λεπτό. Αυτή τη φορά οραματίστηκα πως χορεύω αιωρούμενη στην επιφάνεια της θάλασσας...
"Λεία; Πάμε;"
No comments:
Post a Comment