Υπάρχουμε; (2001)

            Όταν ο Μωυσής στην πρώτη του συνάντηση με τον Θεό τον ρώτησε το όνομά του, η απάντηση ήταν «Εγώ είμαι ο Ων». Η ερμηνεία αυτής της παράξενης διακήρυξης είναι ότι ο Θεός ήθελε να διαφοροποιήσει τον εαυτό του από τους άλλους, τους ψεύτικους θεούς.

            Εγώ όμως έχω μια πιο «αιρετική» θεωρία. Ότι διαφοροποιούσε τον εαυτό του και από όλα τα «υπαρκτά» όντα, συμπεριλαμβανομένου και εμάς! Θέλω να πω μ’ αυτό ότι δεν υπάρχουμε; Ότι ήμαστε μια ψευδαίσθηση; Όχι. Μα σκεφτείτε ποιος ο ορισμός της ύπαρξης.

            «Κάτι υπάρχει όταν όλοι συμφωνούν στην ύπαρξή του;» Δηλαδή η γη έγινε στρογγυλή μόνο όταν ο Κολόμβος το απέδειξε; Μια τέτοια θεωρία είναι, στην σημερινή εποχή, τουλάχιστον άτοπη.

            Τότε «τι υπάρχει»; Ένας δικός μου, ίσως αυθαίρετος ορισμός είναι: «πως οτιδήποτε μας επηρεάζει εν γνώση μας και μη, υπάρχει». Αν επεκτείνουμε λίγο αυτόν τον ορισμό θα οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι ακόμα και τα παραμύθια, τα όνειρα, οι σκέψεις, «υπάρχουν». Εδώ θα πρέπει να τονίσω ότι το «υπάρχω» δεν σημαίνει απαραίτητα και «ζω».

            Τι είναι όμως αυτό που κάνει, εκείνο που αποκαλούμε «πραγματικότητα» (οι άνθρωποι, η γη, τα γεγονότα) να «υπάρχουν» μ’ έναν σαφώς διαφορετικό τρόπο; Τι είναι αυτό που μας κάνει να ξεχωρίζουμε την ιστορία από τα παραμύθια; Σίγουρα όχι «ότι είναι κοινή αποδοχή για όλους μας αποδοχή», γιατί και πριν συμφωνήσουμε, η γη ήταν ανέκαθεν στρογγυλή.

            Είναι λοιπόν το ότι όλα τα άλλα είναι δημιουργήματα της φαντασίας μας; Κι εμείς; Ο κόσμος;

Αν προχωρήσουμε λίγο ακόμα αυτήν την θεωρία θα καταλήξουμε ότι «δεν είμαστε τίποτα άλλο» από τη φαντασία, το όνειρο, τη σκέψη του Θεού. Ειδοποιός όμως διαφορά είναι ότι ο Θεός δεν δημιουργεί όντα που «υπάρχουν» μα που ζουν!

            Όταν όμως το συνειδητοποιήσει κανείς, το ότι «τα πάντα» δεν είναι παρά ένα «όνειρο» τότε αν ενωθεί με τον «Ονειροπόλο», μια και σύμφωνα με την ψυχαναλυτική θεωρία τα πάντα μέσα στα όνειρά μας είμαστε «εμείς», τότε, όπως στο Matrix, θα μπορέσει να «βγει» από τους νόμους αυτού του κόσμου και να αλλάξει κάθε «δεδομένο».

            Πώς θα γίνει αυτό; Σκεφτείτε τον Buz στην ιστορία των παιχνιδιών.... Πριν καταλάβει το τι πραγματικά είναι: Μόνο ένα παιχνίδι, το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να ανάβει λαμπάκια νομίζοντας ότι θα σώσει τον κόσμο. Ζούσε σε έναν πλαστό κόσμο στον οποίο δεν μπορούσε να προσφέρει τίποτα. Όταν όμως κατάλαβε την θέση του στον κόσμο, τότε πήρε την ζωή του στα χέρια του κι έφτασε, στο Τ.S2, να σώσει, (ίσως όχι τον κόσμο), μα τον φίλο του, τον δικό του κόσμο, τον οποίο τώρα πια μπορούσε ν’ αλλάξει...

 21 Αυγούστου 2001 Θεσ/νικη Ελλάδα