ΓΙΑΤΊ ΟΙ ΆΝΘΡΩΠΟΙ ΓΊΝΟΝΤΑΙ ΦΑΝΤΆΣΜΑΤΑ; (2006)

«Σε χαιρετίζω Όσιρι, Κύριε του Φωτός, που διαμένεις στην κραταιά κατοικία σου, στα στήθη του απόλυτου σκότους.

Έρχομαι σε σένα, εγώ, η εξαγνισμένη ψυχή. Τα δύο μου χέρια σε αγκαλιάζουν.

Ανοίγω τους ουρανούς. Εκτελώ αυτό που στη Μέμφιδα διατάχθηκε. Γνωρίζω την καρδιά μου. Είμαι κύριος της καρδιάς μου, κύριος των χεριών μου και των ποδιών μου, με τη θέληση του εαυτού μου. Η ψυχή μου δεν είναι φυλακισμένη στο σώμα μου στις πύλες του Αμέντι.»

Αιγυπτιακή Βίβλος των Νεκρών

Κάποτε άφηνα το μυαλό μου να ταξιδέψει σε ιστορίες που διαδραματίστηκαν σ’ αυτόν τον παράξενο κόσμο.

Τις έβλεπα μπροστά μου, χωρίς να μου τις διηγηθεί ποτέ κανείς, ολοζώντανες, με λεπτομέρειες, χρώματα και ήχους.

Πάντα ιστορίες προδοσίας, αδικίας και πόνου.

Πάντα ιστορίες θανάτου.

Εκείνες μόνο έβλεπα. Κι ήταν σαν να συνέβαιναν τώρα, ξανά και ξανά, αιώνια... μέχρι κάποιος να τις δει, κάποιος να σπάσει την κατάρα.

Φαντάσματα...

Δημιουργήματα τις (αρρωστημένης) φαντασίας μου ή όχι, μου κίνησε το ενδιαφέρων που ενστικτωδώς (ή διαισθητικώς?) έβαζα τα φαντάσματα μου πάντα να έχουν τραγικό τέλος.

Μήπως τα φαντάσματα είναι παγιδευμένα πνεύματα που αρνούνται ή αδυνατούν να περάσουν στο επόμενο επίπεδο, αναζητώντας δικαίωση;

Μήπως η πραγματικότητα μας είναι δικό μας δημιούργημα, το ίδιο και ο θάνατός μας;

Μήπως όποιος δεν το ανακαλύψει τον «παίζει» το ίδιο του το... παιχνίδι;

Διάβασα πολλές θεωρίες, όλες όμως φαίνεται να καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα.

Ψυχές που εγκλωβίστηκαν στη μέση των κόσμων, φυλακισμένες από τις ίδιες τους τις παγιωμένες πραγματικότητες. Ψυχές που αρνήθηκαν να πάνε στην άλλη όχθη ή που δεν ξέρουν καν ότι μπορούν, δεν ξέρουν καν ότι υπάρχει.

Τα φαντάσματα είναι άνθρωποι χωρίς το φυσικό τους σώμα, που διατηρούν την ευφυΐα, τα συναισθήματα και την προσωπικότητα τους.

Συνήθως δεν αποτελούν απειλή, αν και διατηρούν τη συμπεριφορά και τα συναισθήματα που είχανε πριν τον θάνατο τους.

Αν κάποιος πιστεύει ακράδαντα ότι ο θάνατος είναι και το τέλος της συνειδητότητας, τότε αυτό ακριβώς θα βιώσει. Το πνεύμα του θα κοιμάται βαθιά, σε μια ασυνείδητη κατάσταση, εκεί που άφησε την τελευταία του πνοή.

Φυσικά ένα εξελιγμένο πνεύμα μπορεί πάντα να ξεπεράσει τα πρότυπα του συνειδητού νου.

Τι γίνεται όμως αν οι συνθήκες δεν το ευνοούν;

Ένας άνθρωπος που δεν έδωσε ποτέ την εντολή στο πνεύμα του, μέσω της πίστης, να ξυπνήσει μετά τον θάνατο, και που πεθαίνει στον ύπνο του, ίσως μείνει εκεί, αγνοώντας την καινούρια του κατάσταση, περιμένοντας κάποιον... να τον ξυπνήσει,  να του δώσει την ευκαιρία να ξαναπλάσει τον κόσμο του.

Ο αιφνίδιος θάνατος από ατύχημα μπορεί επίσης να προκαλέσει μεγάλη σύγχυση στο πνεύμα κι αυτό να περιπλανιέται χαμένο.

Ο βαθύς φόβος της κόλασης, κυρίως ανθρώπων που έζησαν τον μεσαίωνα, εγκλωβίζει κάποια πνεύματα στο σπίτι που πέθαναν επειδή φοβόταν πως πέρα απ’ αυτό τους περιμένει η αιώνια τιμωρία για τα παραπτώματα τους.

Λέγεται πώς μετά τον θάνατο παρακολουθούμε την ταινία της ζωής μας, έχοντας τη δυνατότητα να δούμε τα πράγματα από την σκοπιά όλων των συμμετεχόντων. Βλέπουμε τις επιδράσεις των πράξεων μας και έχουμε μια πολύ πραγματική αίσθηση του πώς ένιωσαν οι άλλοι.

Αυτή είναι μια πολύ οδυνηρή εμπειρία και, κάποια πνεύματα αυτοτιμωρούνται σε μια προσωπική κόλαση... από φόβο.

Σε περιπτώσεις φόνων, οπού η ζωή ενός ανθρώπου τελειώνει πρόωρα, μέσα από τις πράξεις κάποιου άλλου, συχνά το θύμα παγιδεύεται από συναισθήματα θυμού, εκδικητικότητας ίσως και  σύγχυσης. Μπορεί να κολλήσει σε μία κατάσταση στην οποία ζει τις τελευταίες στιγμές, πάλι και πάλι.

Το ίδιο, λίγο διαφορετικά, μπορεί να ισχύσει και για τους αυτόχειρες. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς επιλέγουν να βάλουν τέλος στη ζωή τους επειδή η ίδια η ύπαρξη γι’ αυτούς έχει γίνει αφόρητη. Πεθαίνοντας και ανακαλύπτοντας ότι... υπάρχουν ακόμα, μετανιώνουν. Συνειδητοποιούν ότι εγκατέλειψαν έναν αγώνα για τον οποίο ήταν ειδικά πλασμένοι και εφοδιασμένοι να τον αντιμετωπίσουν, και είναι αυτή η συνειδητοποίηση που τους εγκλωβίζει στο μεταίχμιο των κόσμων.

Πολλές απ’ αυτές τις ψυχές αναζητούν βοήθεια από φίλους που είχαν στη διάρκεια της ζωής τους, και «προσκολλώνται» σ’ αυτούς.

Οι θανατοποινίτες συχνά αναζητούν άλλες δυσαρεστημένες ψυχές με σκοπό την εκδίκηση, ή κυριεύουν ανθρώπους ωθώντας τους να προκαλέσουν όσο μεγαλύτερη ζημιά μπορούν στην κοινωνία που τους καταδίκασε.

Πολλές παραδώσεις χρησιμοποιούσαν ναρκωτικές ουσίες ώστε το άτομο να ανοιχτεί στην πνευματική αντίληψη, όταν όμως η χρήση γίνεται κατάχρηση, η εμπειρία γίνεται καθαρά σωματική. Τα προβλήματα που ακολουθούν σε αυτή τη ζωή είναι μηδαμινά σε σύγκριση με την αγωνία που δημιουργείται στο πνεύμα όταν αφήσει το σώμα, με τον θάνατο.  Έχει εθιστεί σε μια μορφή εμπειρίας που στηρίζεται στο σώμα, αλλά... δεν έχει πια σώμα για να βιώσει την εμπειρία.

Όσα απ’ αυτά τα πνεύματα εγκλωβίζονται στην ενδιάμεση κατάσταση νιώθουν αφάνταστο πόνο. Ο μόνος τρόπος για να βρουν λίγη ανακούφιση είναι να προσκολληθούν σε έναν ζωντανό ναρκομανή και να βιώσουν μια μορφή έμμεσης εμπειρίας μέσω του «ξενιστή» τους, ενθαρρύνοντας τον να διατηρήσει τον εθισμό του.

Σύμφωνα με κάποιες πηγές, ένα φάντασμα μπορεί να είναι απλά η προσωπικότητα ενός ανθρώπου που πέθανε, και όχι απαραίτητα η ψυχή του ή το πνεύμα του. Τα φαντάσματα αποτελούνται από το εξωτερικό και γήινο τμήμα της ψυχής, που φορτωμένο με ενδιαφέροντα, μέριμνες, προσκολλήσεις και αναμνήσεις κοσμικές, μαζί με φόβους και πικρίες, αποσπάται από την ψυχή και παραμένει στην αστρική σφαίρα. Είναι μια ύπαρξη περισσότερο ή λιγότερο συγκεκριμένη και προσωπική, ικανή να επικοινωνήσει με ένα ευαίσθητο άτομο. Δεν είναι πάντως, το φάντασμα, παρά ένα ένδυμα της ψυχής που έχει απορριφθεί, και δεν μπορεί να έχει μεγάλη διάρκεια.

Όπως είπε η Ε. Π. Μπλαβάτσκυ, η ποικιλία των αιτιών αυτών των φαινομένων είναι πολύ μεγάλη, και μόνο ένας μύστης μπορεί να κοιτάξει στο βάθος των πραγμάτων, για να εξηγήσει τι πραγματικά κρύβεται κάτω από κάθε περίπτωση.

Οι θεοσοφιστές μας λένε ότι ο άνθρωπος έχει επτά σώματα. Από το απτό, υλικό σώμα, έως το πνεύμα. Από αυτά, μόνο τα τρία είναι αθάνατα.

Κάτω από ορισμένες συνθήκες, όπως αυτές που ανέφερα προηγουμένως, είναι πιθανό το διπλό αιθερικό (δεύτερο φθαρτό σώμα) να παραμείνει στη γη.

Καθώς περνούνε οι μέρες μετά τον θάνατο, οι πέντε ανώτερες αρχές αποσύρονται από το διπλό αιθερικό και το απορρίπτουν, όπως πριν είχαν απορρίψει το πυκνότερο φυσικό σώμα. Ως μια πενταπλή πλέων οντότητα, περνούν σε μια άλλη κατάσταση, εγκαταλείποντας μαζί με το φυσικό σώμα και το αιθερικό, το οποίο μετατρέπετε σε ένα αιθεριώδες πτώμα, κοντά στη σορό του ανθρώπου, και αποσυντίθεται μαζί. Αυτή η διαδικασία δεν ολοκληρώνετε μέχρι να έχει μείνει μόνο ο σκελετός του φυσικού σώματος, αλλά επιταχύνεται με την καύση, όπου τα φυσικά στοιχεία, που αποτελούν το πυκνό και το αιθεριώδες σώμα, επιστρέφουν άμεσα στη φύση.

Είναι πολύ χαρακτηριστική η έμφαση που δόθηκε ανά τους αιώνες σε όλους τους λαούς και τους διαφορετικούς πολιτισμούς, στη διαδικασία της ταφής των νεκρών.

Συχνά παίρνει χαρακτήρα υψηλού χρέους, με δραματικές προεκτάσεις, μπροστά στην ευθύνη που βαραίνει τους ώμους των ζωντανών απέναντι στους νεκρούς τους.

Έτσι έχουμε στην τραγωδία του Σοφοκλή την Αντιγόνη να υψώνει, με θάρρος, το ανάστημα  της μπροστά στον βασιλιά Κρέοντα, και να θάβει τον νεκρό αδελφό της. Ενώ στην Ιλιάδα του Ομήρου βλέπουμε το βασιλιά Πρίαμο, να παρακαλεί συντετριμμένος τον Αχιλλέα να του παραδώσει, τη σορό του Έκτορα, να τη θάψει με τις αναγκαίες τιμές.

Μέσα απ’ όλα αυτά μπορεί να κατανοηθεί το νόημα της τελετουργίας της ταφής των νεκρών ως ο απαραίτητος χρόνος μετάβασης της συνείδησης του ανθρώπου από τη γνωστή και οικία κατάσταση της ένσαρκης ύπαρξης του, στην καινούρια, άσαρκη, αιθερική κατ’ αρχάς, και στην συνέχεια αστρική και πνευματική του μεταμόρφωση. Μια μορφή επίσημης ανακοίνωσης της καινούριας κατάστασης της ψυχής και καθοδήγησης της μέσω μιας τελετουργίας οικείας, που γνωρίζει πριν τον θάνατό της.

Η σημασία της καύσης των νεκρών, που θεσπίστηκε σε πολλούς λαούς, κυρίως της ανατολής έγκειται, εκτός των άλλων, στην μείωση του κινδύνου της διατήρησης του αιθερικού σώματος μετά το θάνατο, ως φάντασμα. 

Αυτό ακριβώς ίσως να προσπαθούσαν, μυστικά, να αποφύγουν οι ιεροεξεταστές του μεσαίωνα καίγοντας τις μάγισσες, μέσα σε μία κοινωνία όπου, σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, η ταφή υποχρεωτικά γινόταν στο χώμα.

Σύμφωνα με τη θεοσοφία, έχουμε τα εξής είδη επικοινωνίας και μεταθανάτιων «εμφανίσεων» που μπορούν να γίνουν αντι­ληπτές, ανάλογα με την αιτία που αυτές προκαλούνται και τον τρόπο που εμφανίζονται.

Βρίσκουμε πρώτα ψυχές που έχουν απορρίψει το πυκνό φυσικό σώμα, αλλά διατηρούν ακόμη το διπλό αιθερικό. Πρόκειται για μια πολύ σύντομη περίοδο, που στη διάρκεια της όμως η ψυχή μπορεί να εμφανισθεί ντυμένη μ' αυτό το αιθεριώδες ένδυμα.

Λίγο μετά το θάνατο, και ενώ οι άσαρκες αρχές εξακολουθούν να βρίσκονται μέσα στη σφαίρα της γήινης έλξης, είναι δυνατό, κάτω από ειδικές και ευνοϊκές συνθή­κες, να κάνει το πνεύμα την εμφάνιση του.

Το Εγώ στη διάρκεια αυτού του συντόμου διαλείμματος. και όσο κατοικεί μέσα σ' αυτή την αιθερική μορφή, δεν πραγματοποιεί καμία επικοινωνία. Τέτοια φαντάσματα είναι σιωπηλά, ονειρο­παρμένα, σαν υπνοβάτες, και πραγματικά δεν είναι τίποτε περισσότερο από αστρικοί «υπνοβάτες».

Υπάρχουν επίσης φαντάσματα που εμφανίζονται σ' αυτό το στάδιο, που κι αυτά δεν αντιδρούν καθόλου, αλλά μπορούν να εκφράσουν μια απλή σκέψη που έχει σχέση με λύπη, αγωνία, ανησυχία, ατύχημα ή ακόμα και φόνο. Μια τέτοια εμφάνιση οφείλεται σε κάποια σκέψη του προσώπου που πεθαίνει, και η οποία, παίρνοντας μορφή και σχήμα στον αστρικό κόσμο, μεταφέρεται, από τη θέληση αυτού του προσώπου, σε κάποιο συγκεκριμένο άτομο, με το οποίο επιθυμεί έντονα να επικοινωνήσει. Μια τέτοια σκέψη, που μερικές φορές την ονομάζουν Meyavi Rupa ή απατηλή μορφή, είναι πιθανό να εμφανισθεί στον αντικειμενικό κόσμο. Αυτή η εμφάνιση όμως θα είναι τελείως αυτόματη, εκτός εάν προβάλλεται με τη λανθάνουσα ή εκδηλωμένη γνώση του εγκε­φάλου που πεθαίνει, ή οφείλεται στην δύναμη της επιθυμίας του να δει ή να εμφανισθεί σε κάποιο πρόσωπο. Δεν θα οφείλεται σε καμία έλξη συμπάθειας ή καμία πράξη της θέλησης, περισσότερο από όσο η αντανάκλαση ενός προσώπου, που περνάει ασυνείδητα μπροστά από ένα καθρέφτη, οφείλεται στην επιθυμία του.

Σε μια δεύτερη κατηγορία, η ψυχή πάει στο Κάμα-λόκα. Εκεί η ψυχή είναι ντυμένη με το αστρικό σώμα, το τελευταίο από τα φθαρτά ενδύματα της. Σ' αυτή την κατάσταση μπορεί να χρησιμοποιήσει το φυσικό και το αιθερικό σώμα ενός μέντιουμ, οικειοποιούμενη έτσι, συνειδητά, ένα όργανο, με το οποίο μπορεί να δράσει στον κόσμο που έχει εγκαταλείψει και να επικοινωνήσει με τους ζωντανούς.

Μ' αυτό τον τρόπο μπορεί να δώσει πληροφορίες που αφορούν γεγονότα της γήινης ζωής της ψυχής, που τελείωσε πριν από λίγο, και τα οποία γνωρίζει μόνο αυτή ή και κάποιο άλλο πρόσωπο. Αυτή η επικοινωνία είναι δυνατή για όσο η ψυχή παραμένει μέσα στην ατμόσφαιρα της γης και μόνο.

                                                                                                                          

Υπάρχουν και οι ψυχές που βρίσκονται στο Ντεβαχάν, και μια άλλη ενσαρκωμένη ψυχή είναι ικανή να ανέλθει στη σφαίρα της ή να συντονισθεί και να έλθει σε αρμονική σχέση μαζί τους. Για τον κάτοικο του Ντεβαχάν τα αγαπημένα πρόσωπα είναι παρόντα σε πλήρη συνειδητότητα και επικοινωνία. Τα Εγώ έρχονται σε επαφή μεταξύ τους, μολονότι το ένα είναι ενσαρκωμένο και το άλλο δεν είναι. Η ενσαρκωμένη ψυχή μπορεί μερικές φορές να δραπετεύσει από τη φυλακή της σάρκας και να έλθει σε επαφή με τις οντότητες του Ντεβαχάν. Ένα πολύ εξελιγμένο άτομο είναι ικανό να επικοινωνήσει περισσότερο και καλύτερα μ' ένα κάτοικο του Ντεβαχάν, από ένα λιγότερο εξελιγμένο άτομο.

Η επικοινωνία αυτού του είδους είναι ευκολότερη όταν κοιμάται το σώμα παρά όταν είναι ξύπνιο, και πολλά ζωντανά όνειρα στα οποία συναντάμε κάποιον που βρίσκεται στην άλλη πλευρά, είναι πραγ­ματικές συνομιλίες μαζί του, στο Κάμα-λόκα ή στο Ντεβαχάν. Σύμφωνα με την Ε. Π. Μπλαβάτσκυ, όταν το πνεύμα ενός ανθρώπου, χρόνια μετά το θάνατο του, πιστεύεται ότι έχει επιστρέψει στη γη, για να δώσει κάποιες συμβουλές στα αγαπημένα του πρόσωπα, αυτό συμβαίνει, πάντοτε μέσα σ' ένα υποκειμενικό όραμα, στο όνειρο ή στην έκσταση. Στην πραγματικότητα, σ' αυτή την περίπτωση, είναι η ψυχή του ζωντανού οραματιστή που ανέρχεται στο ασώματο πνεύμα, και όχι το πνεύμα που γυρίζει πίσω στις δικές μας σφαίρες.

Φυσικά η μορφή των μηνυμάτων που λαμβάνονται με τον τρόπο αυτό είναι αρκετά συγκεχυμένη, γιατί ακόμη και ο καλύτερος και αγνότερος διαισθητικός μπορεί κάθε φορά να συντονισθεί με μια μόνο πνευματική οντότητα.  Έτσι, μπορεί να γνωρίσει, να δει και να αισθανθεί, μόνο ό,τι αυτή η συγκεκριμένη οντότητα γνωρίζει, βλέπει και αισθάνεται.

Τέταρτον βρίσκουμε τριών άλλων ειδών επικοινωνίες, που δεν οφείλονται στις άσαρκες ψυχές οι οποίες περνούν από τα κανονικά και συνηθισμένα μεταθανάτια στάδια.

Επικοινωνία με τα Κελύφη: Τα Κελύφη δεν είναι παρά τα ενδύματα που έχει απορρίψει η απελευθερωμένη ψυχή. Εν τούτοις, διατηρούν για κάποιο διάστημα τα «αποτυπώ­ματα» του τελευταίου κατόχου τους και αναπαράγουν αυτόματα τις χαρακτηριστικές σκέψεις και εκφράσεις του, ακριβώς όπως το υλικό σώμα επαναλαμβάνει αυτόματα τις χειρονομίες που έχει συνηθίσει. Το αστρικό σώμα μπορεί να δράσει αντανακλαστικά, όπως και το φυσικό σώμα, αλλά κάθε αντανακλαστική ενέργεια χαρακτηρίζεται από το στοιχείο της επανάληψης και την απουσία της δυνατότητας οποιασδήποτε πρωτοβουλίας. Τα Κελύφη αντιδρούν σ' ένα ερεθισμό δίνοντας την εντύπωση της εκούσιας δράσης, αλλά στην πραγματικότητα δεν κάνουν καμία κίνηση που να ξεκινά θεληματικά απ' αυτά.

Επικοινωνία με Στοιχειώδη: Τα Στοιχειώδη επειδή κατέχουν τις κατώτερες ικανότητες της διάνοιας, δηλαδή όλες τις διανοητικές ιδιότητες που εκφράζονται μέσω του φυσικού εγκεφάλου στη γήινη ζωή, μπορούν να παράγουν επικοινωνίες υψηλού διανοητικού χαρακτήρα. Τέτοιου είδους επικοινωνίες είναι σπάνιες, όπως δείχνουν οι διάφορες αναφορές σχετικά με τα μηνύματα που προέρχονται από τα «Πνεύματα».

Επικοινωνία με τα Στοιχειακά ή Πνεύματα της Φύσεως: Αυτές οι οντότητες παίζουν ένα πολύ σημαντικό ρόλο στις πνευματιστικές συνεδριάσεις και είναι κυρίως οι παράγοντες που προκαλούν και παράγουν διάφορα φυσικά φαινόμενα. Μεταφέ­ρουν ή πετούν αντικείμενα, προκαλούν θορύβους, κτυπούν κουδούνια κ.ά. Μερικές φορές παίζουν με τα Κελύφη εμψυχώ­νοντας και εμφανίζοντας τα ως πνεύματα μεγάλων προσωπικο­τήτων που έζησαν στη γη, αλλά εκφυλίσθηκαν δήθεν στον κόσμο των «πνευμάτων», όπως δείχνει η συμπεριφορά τους. Άλλοτε, στις συνεδριάσεις όπου δημιουργούνται φαινόμενα υλοποιήσεων, προβάλλουν εικόνες από το Αστρικό φως επάνω στις παραγόμενες ρευστοειδείς μορφές κάνοντας τες να μοιάζουν με διάφορα πρόσωπα. Υπάρχουν επίσης Στοιχειακά ανωτέρου τύπου, που επικοινωνούν μερικές φορές με τα πολύ προικισμένα μέντιουμ.

Επικοινωνία με τους Nirmanakayas: Για τις επικοινωνίες αυτού του είδους το μέντιουμ πρέπει να έχει πολύ αγνή και λεπτή φύση.

Ο Nirmanakayas είναι ένας τελειοποιημένος άνθρωπος, ο οποίος έχει απορρίψει το φυσικό του σώμα, αλλά διατηρεί τις υπόλοιπες κατώτερες αρχές του, παραμένοντας έτσι μέσα στη γήινη ατμόσφαιρα, με σκοπό να βοηθήσει την εξέλιξη της ανθρωπότητας.

Οι Nirmanakayas, από αγάπη και οίκτο για την ανθρωπότητα και για εκείνους που άφησαν επάνω στη γη, έχουν αρνηθεί το δικαίωμα τους να περάσουν στη νιρβανική κατάσταση. Ένας τέτοιος Μύστης ή Άγιος ή όπως αλλιώς τον ονομάσουμε, θεωρώντας εγωιστική την επιλογή της αναπαύσεως μέσα στη μακαριότητα και την ευδαιμονία, ενώ η υπόλοιπη ανθρωπότητα στενάζει κάτω από το βάρος της δυστυχίας που δημιουργεί η άγνοια, αρνείται το Νιρβάνα και αποφασίζει να παραμείνει αόρατος και πνευματοποιημένος επάνω στη γη. Αν εξαιρέσουμε το υλικό σώμα, ο Nirmanakayas διατηρεί όλες τις άλλες αρχές του και επικοινωνεί με ορισμένα εκλεκτά άτομα.

Η αθανασία τελικά προϋποθέτει την γνώση του εαυτού και τον έλεγχο του περιβάλλοντος  μέσω της γνώσης. Στους Θεσμούς του Μανού φαίνεται ξεκάθαρα.

«Μεταξύ όλων αυτών των ιερών πραγμάτων, η γνώση του εαυτού θεωρείται το υψηλότερο. Είναι πραγματικά η εξοχότερη απ’ όλες τις επιστήμες, αφού μ’ αυτήν αποκτάται η αθανασία».

Ο άνθρωπος είναι μια ζώσα ψυχή, και επάνω του ο θάνατος δεν έχει καμιά εξουσία. Γιατί το κλειδί της φυλακής του σώματος βρίσκεται στα χέρια του, και μπορεί αν θέλει να μάθει να το χρησιμοποιεί.

Ο θάνατος κατέληξε η τάφρος, αντί να αποτελεί τη γέφυρα ανάμεσα στις ενσαρκωμένες και τις άσαρκες ψυχές, μόνο επειδή ο αληθινός εαυτός του ανθρώπου έχει χάσει την επαφή του με τους άλλους και τον ίδιο.

Είμαστε πρωταρχικά θεία πλάσματα, μια σπίθα από τη θεία ζωή. Αυτή η σπίθα εγκλείεται σε πυκνότερη ύλη, στο σώμα της επιθυμίας, τη συναισθηματική φύση, καθώς και στο διπλό αιθερικό και το φυσικό σώμα.

Η ζωή είναι η συνειδητή ύπαρξή, αδιάσπαστή και συνεχής.

Αν «ζούμε» συνειδητά όσο καιρό βρισκόμαστε στην ενσαρκωμένη μας κατάσταση, μετά τον θάνατο, η ψυχή μας, απ’ όσα μέρη και αν αποτελείται, θα συνεχίσει να ζει, σ’ ένα ανώτερο πλέων επίπεδο, και δεν θα περιπλανιέται σε μια ψευδαίσθηση ύπαρξης.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΕΙΑ:

*      ΔΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΗΣ ΓΗΣ

DAVID FURLONG

*      Η ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

ANNIE BESANT

*      Περιοδ. «θεοσο­φιστής», 1882

*    Το Κλειδί της Θεοσοφίας

*    ghostweb

*      wikipedia

(συλλογικό βιβλίο εκδώσεις άγνωστο)
https://www.ianos.gr/en/fantasmata-0163119.html