The lost girl (poem)

Once upon a time there was a little girl who got lost in the maze of Time.

She had hidden there a long time ago because from a young age she learned how harsh reality can become. And now she was afraid to go out.

But what did it matter now if she wanted it or not, since she didn't remember the way out anymore?

This magical labyrinth would not let her live, only dream, nightmares of the past, desires of the future..

And even if the nightmares were over, even if the desires had already been fulfilled, it would still not let her see it.

The worst thing was that no one even realized that she was lost, no one was looking to find her.

And the little girl grew up and became a woman. But not really. Deep down she was still a lost little girl.

In fact, almost no one had met her anyway.

Until one day a boy, a prince, came and looked her straight in the eyes.

The boy managed to see the little girl, as if it were the most natural thing in the world!

The girl also saw him.  But trying to reach him she got lost again.

And she started to be afraid again, to dream, to run away..

Then the boy said the magic spell, not knowing the power of his words.

So simply, he just said it: "Nothing!"

"Right now, I do not want, I do not need anything"

And the spells were broken!

And the little girl joined the woman whom she had become, she stopped being afraid, she stopped just dreaming, and she started.. living.

At first it was difficult because she was not used to the world.  People were not used to her either.

Sometimes she missed her maze, which in a way was her refuge.

But Life is very beautiful.

And Love stronger than fear.

So now the boy and the girl are together.

I do not know if they lived well ever after.

I do not know what happened next.

From this tale, however, I learned that the aftermath, the 'after' does not exist..

Its the 'here and now' that counts.

Art : Despoina Nefeli Melikidou

Also available in Greek:

Το χαμένο κορίτσι

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι που είχε χαθεί στον λαβύρινθο του χρόνου.

Είχε κρυφτεί εκεί πρίν πολύ καιρό γιατί από μικρή έμαθε πόσο σκληρή μπορεί να γίνει η πραγματικότητα.

Και τώρα φοβότανε να βγεί.

Μα τι σημασία είχε και να το θελε, αφού δεν ήξερε τον δρόμο πια?

Αυτός ο μαγικός λαβύρινθος δεν την άφηνε να ζήσει, μόνο να ονειρεύεται,

εφιάλτες του παρελθόντος, επιθημίες του μελλοντος..

Κι ακόμα κι αν είχαν τελειώσει οι εφιάλτες, ακόμα κι αν είχαν πραγματοποιηθεί επιθημίες, δεν της επέτρεπε να το δει.

Τό χειρότερο ήταν πως κανένας δεν κατάλαβε οτι χάθηκε, κανένας δεν την έψαξε.

Και το κοριτσάκι μεγάλωνε και έγινε γυναίκα. Μα όχι στ' αλήθεια.

Καταβάθος ήταν ακόμα ένα μίκρό χαμένο κοριτσάκι.

Στην πραγματικότητα σχεδών κανείς δεν την είχε γνωρίσει.

Μέχρι που μια μέρα ήρθε ένα αγόρι, ένας πρίγκιπας, που την κοίταξε στα μάτια.

Το αγόρι κατάφερε να δει το μικρό κορίτσι, λες και ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο!

Και το κορίτσι επίσης τον είδε. Μα προσπαθόντας να τον φτάσει χάθηκε πάλι.

Κι άρχησε ξανά να φοβάται, να ονειρεύεται.. να φεύγει.

Τότε το αγόρι είπε το μαγικό ξόρκι, χωρίς να ξέρει τη δύναμη τών λόγων του.

Έτσι απλά, το είπε.. "Τίποτα"

"Αυτή τη στιγμή, δε θέλω, δε χρειάζομαι τίποτα"

Και τα μάγεια λύθηκαν!

Και το μικρό κορίτσι ενώθηκε με τη γυναίκα που είχε γίνει,

έπαψε να φοβάται, έπαψε να ονειρεύεται, και άρχησε να ζει.

Στην αρχή ήταν δύσκολα γιατί δεν είχε συνηθήσει τον Κόσμο. Ούτε και ο κόσμος την είχε συνηθήσει.

Καμιά φορά της έλειπε ο λαβύρινθος της, που κατα κάποιο τρόπο ήτανε το καταφύγειο της.

Μα η Ζωή είναι πολύ όμορφη.

Και η ʼγάπη πιο δυνατή από τον φόβο.

Έτσι τώρα το αγόρι και το κορίτσι είναι μαζί.

Δεν ξέρω αν έζησαν αυτοί καλά και μείς καλύτερα.

Δεν ξέρω τι έγινε μετά.

Απ' αυτό το παραμύθι έμαθα όμως πως το Μετά, δεν υπάρχει...

Το εδώ και τώρα ειναι που έχει σημασία.