(Also available in English:
“Καληνύχτα Ήλιε..
Καληνύχτα..
Φέρε κάτι καλό μαζί σου αύριο, σε παρακαλώ..
Κι εγώ.. θα προσπαθήσω να γράψω κάτι όμορφο.” Είπε
το κορίτσι
στον Ήλιο.. και χάθηκε στη σκιά, πίσω απ' το λόφο.
Ο Ήλιος παραξενεύτικε πολύ.
Είχαν περάσει αιώνες από τότε που κάποιος του απηύθυνε το λόγο..
Και δεν ήταν ότι
το κορίτσι αυτό είχε κάτι το ξεχωριστό..
Ή ότι το συνήθιζε να ασχολείται με τέτοιου είδους παρακλήσεις.. όμως..
Είχε περάσει καιρός.. που
κανένας δεν του ζήτησε τίποτα..
κανένας δεν του έταξε τίποτα..
....
Ήταν αλλιώς όταν οι άνθρωποι τον λάτρευαν..
Τότε δε νιαζότανε για τις ονειροπαρμένες κοπελίτσες..
Ίσως γι’ αυτό να τον είχαν ξεχάσει πια..
Δεν ήτανε καλός θεός..
Δεν νοιαζότανε στ' αλήθεια..
Όσο κι αν είχε πείσει τον εαυτό του για το αντίθετο.
..
Είχε βασιστεί στην υπευθυνότητα και
την επιμέλεια του στον βασικό του καθήκον.. να υπάρχει (!).. κι έτσι καθησύχαζε τη συνείδηση του.
..
Δικαιωματικά ήταν όμως υπερόπτης..
Και μάλιστα αναγνωρισμένα γενναιόδωρος..
“Σε δικαίους και αδίκους”..
Χάρη σ’ αυτόν υπήρχαν όλα..
Οι θνητοί δεν θα έπρεπε να έχουν περαιτέρω αξιώσεις απ' αυτόν..
….
Και να τος τώρα..
Να σκυρτάει ο πυρήνας του στην ιδέα
ότι ένα κορίτσι θα γράψει κάτι γι αυτόν..
ότι αύριο ίσως να ‘ρθει να του το διαβάσει..
ότι ίσως έκανε μια καινούργια φίλη..
ότι ίσως.. μπορεί να συμμετέχει σε άλλη
μια Ιστορία..
Μια ιστορία που να μη φτάνουν μόνο οι αριθμοί για να ειπωθεί..
Του ‘χανε τόσο λείψει αυτές..
..
Οι θνητοί πήγαιναν πάνω κάτω..
πάντοτε παραπονιότανε για τον καιρό.. Και
πάντοτε φτιάχνανε
Ιστορίες..
Οι θνητοί χαϊδεύονταν..
ερωτεύονται..
αγωνίζονταν..
ζούσαν..
Κι αυτός απλά περιφέρονταν, με καταναγκαστική μαθηματική ακρίβεια, στο αχανές και
μοναχικό σύμπαν..
Αναγκασμένος να βαμπιρίζει
ιστορίες απ τους
θνητούς..
για να περάσει η ώρα..
γιατί δεν είχε δικές του.
..
Πώς μπόρεσε να μην δει την έπαρση του;
Αυτός.. ο θεός που φέρνει το φως!
..
Κι αν αποφασιζε να κάνει τη χάρη στο κορίτσι..;
Τι θα μπορούσε να της προσφέρει δηλαδή που να μπορούσε να τον ξαναπαρμυθιάσει για την παντοδυναμία του;
..
Άπλα Υπήρχε..
Αυτό.
Αυτό κάποτε έφτανε για να θυσιάζουν ανθρωπους στ’ όνομα του!
..
Πόσο Εγωιστής ήτανε;
Ίσως να “έκαψε” το θεϊκό κάρμα του μ' όλα αυτά..
..
Το μόνο που μπορεί να της προσφέρει τελικά.. είναι αύριο να βγει για χάρη της.. και
να την περιμένει..
Την άλλη μέρα.. δεν έγινε κανένα “θαύμα”
Το κορίτσι δεν βρήκε
εκείνη τη μέρα ούτε κανα θησαυρό..
ούτε κανένα μονόκερο!
..
Το κορίτσι
φοβήθηκε να βγει έξω χωρίς να ‘χει γράψει για
τον Ήλιο..
Το κορίτσι είχε μάθει να
φοβάται τους θεούς.
Όμως βιαζότανε.. την περίμεναν.
..
Έκανε δηλά το πρώτο βήμα έξω απ' την πόρτα της.. και κοιτάξε, με το απαιτούμενο δέος, ψηλά.
..
Ο Ήλιος ήταν κρυμμένος πίσω από σύννεφα..
Ο Ήλιος ντράπηκε που το κορίτσι τον φοβόταν..
Του μιλούσε λιγότερο όταν τον
φοβόταν..
Πώς δεν είχε δει ότι το μονοπάτι του
Φόβου οδηγεί στη μοναξιά;
..
Το κορίτσι αποφάσισε να μην
Φοβάται
Τον Ήλιο..
Γιατί ένοιωσε ξαφνικά πολύ Αγάπη γι’ αυτόν!
Ένοιωθε.. λες κι
ο Ήλιος σήμερα είχε βγει μόνο για ‘κεινη..
και δεν την πήραζε που ήταν κρυμμένος..
Ίσως επειδή ακόμα δεν του ‘χε γράψει κάτι..
Και πάλι.. ήταν εκέι.
Φώτιζε..
Σε δικαίους και αδικους.. και.. στα κρυφά..
Μόνο γι' αυτήν..
Γιατί αυτή του μιλούσε..
Γιατί ίσως κι
Ο Ήλιος.. απλά να θέλει έναν φίλο..
..
Κι έτσι έγραψε, μόλις βρήκε χρόνο,
μια Ιστορία.. για
ένα κορίτσι που μιλούσε με
τον Ήλιο.. ύστερα
κοίταξε τον ουρανό.. κι
υποσχέθηκε πάντα να μιλάει
στον Ήλιο..
Και τα σύννεφα ευθείς έφυγαν.. κι
ο Ήλιος φώτισε
το κορίτσι..
Και χαμογέλασαν ο ένας στον τον άλλον..
«Καλημέρα Ήλιε..
Καλημερα.»
No comments:
Post a Comment