Keep walking.... (2001)

«...Πρέπει να πάω κάπου ή... δεν μπορώ να μείνω εδώ.»

«...Υπάρχει κάτι μέσα μας που μας κρατάει εκεί που βρισκόμαστε. Νομίζω ότι αυτό είναι το πιο τρομερό απ’ όλα.» (Πήτερ Ουσπένσκυ «Η παράξενη Ζωή του Ιβάν Οσοκίν»).

Αυτό το «κάπου», το «εδώ», το «εκεί», δεν είναι απαραίτητα ο τόπος που βρισκόμαστε, μα η γενική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Και όπως λέει και ο Πήτερ Ουσπένσκυ μέσα από τον ήρωα του, ο άνθρωπος πάντα αναζητάει κάτι καλύτερο μα ταυτόχρονα είναι αρρωστημένα δεμένος (!) με την κατάσταση του, ένα δέσιμο που τον ωθεί στην απραξία.

Από την αρχή της ιστορίας του ανθρώπου μέχρι σήμερα η εξέλιξη του (θετική και αρνητική) είναι αξιοθαύμαστη. Κάθε βήμα έγινε επειδή κάποιος άνθρωπος αποφάσισε να «φύγει».

Τι είναι όμως αυτό που μας «κρατάει πίσω» και πως μπορούμε να το ξεπεράσουμε;

Φαντάζομαι ότι είναι ένας συνδυασμός δειλίας και συνήθειας, δυνάμεις αρκετές ώστε να μην μετακινηθούν βουνά!

Θα εστιαστώ όμως κυρίως στο πώς μπορεί να αψηφήσει τον «νόμο της αδράνειας» και αν τελικά έχει νόημα. Η αλήθεια  είναι ότι το σκεφτόμουν αρκετές βδομάδες, με αφορμή τα λόγια του βιβλίου που ανέφερα στην αρχή, αν και λόγο προσωπικής εμπειρίας δεν ήταν η πρώτη φορά.

Ως απάντηση δεν μου αρκεί ούτε η απαισιοδοξία της εποχής μας ούτε ο φόβος του άγνωστου. Είναι κάτι πιο έντονο και πιο απροσδιόριστο. Και όσο θες να «φύγεις» τόσο μισείς το «εδώ», και όσο δεν το αποφασίζεις τόσο δένεσαι με το «εδώ». Ίσως να είναι αυτό. Καταβάθος μας αρέσει εδώ!

Όπως ο «πωλητής γυαλικών» στον «Αλχημιστή» του Paulo Coelho, που μετά από δεκαετίες που ονειρευόταν να πάει στη Μέκκα και όσο περνούσε ο καιρός χωρίς να το κάνει τόσο πιο δυστυχισμένος γινότανε, ανακάλυψε ότι δεν ήθελε ποτέ να πάει στη Μέκκα, ήθελε μόνο να ονειρεύεται ότι θα πάει, και όσο κι αν γκρίνιαζε για τις αναδουλειές στο μαγαζί, δεν το ήθελε πιο μεγάλο. Στην πραγματικότητα ζούσε ακριβώς όπως ήθελε, μα δεν το δεχότανε.

Γιατί; Φοβότανε ότι θα θεωρηθεί δειλός; Ίσως και να ήτανε. Όμως τι είναι χειρότερο, η δειλία ή οι τύψεις γι’ αυτήν; Εξάλλου θα μπορούσαμε απλά να τον ονομάσουμε «ολιγαρκή», «ισορροπημένο».

Έτσι βέβαια η «εξέλιξη» σταματάει.

Είναι παράξενο, όμως στο ίδιο βιβλίο, αυτός που αλλάζει τη ζωή του είναι ένα αγόρι που αρχικά είναι πολύ ευχαριστημένο με αυτήν και ξεκαθαρισμένο ότι δεν έχει καμία διάθεση να την αλλάξει.

Καταλήγω στο ότι μόνο όταν απολαμβάνεις το «τώρα», το «εδώ», χωρίς τύψεις ή οποιασδήποτε μορφής αγωνία, μόνο τότε μπορείς και θέλεις να... «keep walking”!

Ας απολαύσουμε λοιπών μένοντας ταυτόχρονα ανοιχτοί σε αλλαγές.